«رها کن» – این جمله خیلی قوی به نظر می رسد.
نگه داشتن درد، تقریباً تبدیل به آهنگ زندگی من شده است.
رها کردن افکار دردناکم، مانند بریدن تکه ای از من است.
خدایا! این بخشی از وجود من شده، نمی بینی؟
اکنون متوجه می شوم، که این به دلیل احساس امنیتی است که با آن همراه است.
«برو برو!»، فرزند درونم فریاد می زند: «حتی سعی نکن راه دیگری را به من نشان دهی! من این را خیلی دوست دارم!”
وقتی واقعاً، راه‌های بسیار بهتر، آسان‌تر و روشن‌تری وجود دارد.
خدایا دلم می خواهد مثل پسر کوچکی باشم که دست برادر بزرگترش را گرفته است.
می خواهم حضور تو را احساس کنم. من می خواهم احساس کنم که تو همه چیز را می دانی و برای من نقشه ای داری.
می خواهم بتوانم سرم را بلند کنم، با ترس از هیبت تو، در چشمان تو نگاه کنم و این احساس را داشته باشم،
«اوه، این تو هستی، برادر بزرگ من که دستان مرا در تمام مدت نگه می‌داری؟ یعنی می خواهی بگویی تمام مدت آنجا بودی؟»
«تو دیدی که من به عنوان یک بچۀ خیلی کوچک، مورد بی توجهی قرار گرفتم؟ وقتی بزرگتر شدم، مرا دیدی که در خیابان ها پرسه می زنم؟»
“تو دیدی که من برای زندگیم می جنگم، بدون اینکه بدانم که گم شده ام، و دائماً به بالا و پایین پرت می شوم؟»
«با این احساس که همیشه مورد سوء تفاهم، بی لیاقتی، بی کفایتی، ترس و تنهایی بودم؟»
و سپس احساس اینکه در نهایت رشد می کنم، سقوط می کنم، رشد و سقوط دوباره.
با دیدن همه ی اینها به سفر پیش رو ادامه دادی، انگار واقعاً نقشه ای داشتی یا مقصدم را می دانستی، انگار به من می گویی:
«پسر عزیزم، این من هستم که تمام مدت با تو راه می روم.»
«من با تو گریه می کنم. بله، همه آن سوالات، آیا آنها واقعی هستند!
من موافقم که ذهن یک انسان هرگز به طور کامل نمی تواند دلیل این همه رنج را درک کند.»
«چون آنچه شما ممکن است فکر کنید موفقیت است، یک زندگی خوب، ممکن است دقیقا برعکس باشد.»
«لطفاً یک چیز را به خاطر بسپار، من هنوز خالق همه اینها هستم. من هرگز تو را ترک نکردم و هرگز تو را ترک نخواهم کرد.»
«به یاد داشته باش که احساسات واقعیت دارند، اما حقیقت نیستند.»
«لطفا چند دقیقه در روز را به خودمان دو نفر اختصاص بده، تا فقط با هم ارتباط برقرار کنیم، از نو شروع کنیم، احساساتمان را تازه کنیم.»
«هر روز صبح با نگرش و دیدگاهی تازه، متحد شویم، برنامه ریزی کنیم و دوباره شروع کنیم.»
«همه اینها برای بهترین رشد تو بوده و هست.»
«پسر عزیزم، لطفاً آن را به یک روال روزانه تبدیل کن،
تا از طریق دعا و مراقبه در قلب تو فضایی برای من باز شود و بخشایش من وارد گردد.»
«فقط رها کن و به خدا بسپار.»
